بررسی میزان دوز دریافتی غده تیروئید در توموگرافی کانونشنال اسپیرال و توموگرافی کامپیوتری اسپیرال

مقدمه: کاربرد تکنیک های پیشرفته رادیوگرافی در دندان پزشکی امری اجتناب ناپذیر است. کاربرد این تکنیک ها به طور ناخواسته سبب دریافت اشعه x توسط ارگان های حساس سر و گردن می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان دوز دریافتی غده تیروئید در توموگرافی کانونشنال اسپیرال و توموگرافی کامپیوتری اسپیرال انجام گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، به منظور بررسی میزان دوز دریافتی به غده تیروئید از 10 عدد دوزیمتر gr-200 (termo luminesans detector) tld دایره ای شکل در فانتوم شبیه rando مرد (قسمت سر و گردن، یعنی ده قطعه اول آن) استفاده شد. سپس توموگرافی کامپیوتری اسپیرال از نواحی قدام و خلف فک بالا و پایین به همراه لترال اسکات ویو به عنوان فیلم راهنما و توموگرافی کانونشنال اسپیرال از فک بالا، فک پایین و هر دو فک به همراه رادیوگرافی پانورامیک به عنوان فیلم راهنما تهیه شد. تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات توسط نرم افزار 5/11 spss و آزمون آماری -wallis kruskal و mann-whitney انجام شد (05/0 = α). یافته ها: بیشترین و کمترین میانگین دوز جذبی غده تیروئید به ترتیب مربوط به توموگرافی کامپیوتری همزمان فکین و توموگرافی کانونشنال اسپیرال قدام فک بالا بود (01/0 ± 92/5 و 01/0 ± 79/0 میلی سیورت). میانگین دوز جذبی غده تیروئید در توموگرافی کانونشنال اسپیرال نسبت به توموگرافی کامپیوتری کمتر بود. به استثنای تکنیک توموگرافی کانونشنال اسپیرال در خلف و قدام فک پایین (276/0 = p value ) سایر تکنیک ها اختلاف معنی دار داشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، دوز جذبی ارگان تیروئید در توموگرافی کانونشنال اسپیرال در هر ناحیه از فکین کمتر از سی تی اسکن مربوط به آن فک بود. بنابراین در طرح درمان هایی که نیاز به نمای سه بعدی و برش های عرضی از منطقه محدودی از فکین است، به نظر می رسد توموگرافی کانونشنال اسپیرال آن ناحیه از فک نسبت به سی تی اسکن اسپیرال مربوطه ارجحیت دارد.